Verliefd op een ander

Mijn vrouw en ik zijn bijna 37 jaar getrouwd, waarvan we de laatste maand op elkaars lip hebben geleefd. Hoewel onze relatie uitstekend is, neemt onze fantasie onder deze omstandigheden soms toch een vrije loop. We zijn onlangs allebei verliefd geworden op iemand anders.

Laat in de avond, na een paar uur Netflix binge watching, kijken we regelmatig naar de dagelijkse persconferentie in, of in de tuin van, het Witte Huis. Die persconferenties zijn zo surrealistisch, geen Netflix original series kan er tegenop. Gelukkig nemen de hoofdrolspelers er ook de tijd voor. Twee uur is geen uitzondering. Je vraagt je af of de leader of the free world, die de host en hoofdrolspeler is van de show, zijn tijd niet beter kan besteden, maar kennelijk is dat niet zo.

Mijn vrouw is gevallen voor de man die de rol van anti-held op onnavolgbare wijze invult: Dr. Fauci. Ik weet niet wie de casting heeft gedaan. Maar die is perfect. Voor Dr. Tony Fauci, een arts en immunoloog, maar vooral een man van gewone komaf uit Brooklyn met een zwaar New Yorks accent, is gekozen voor een heel klein, oud en guitig mannetje met een opmerkelijk bescheiden ego. Dat creëert een mooi contrast met de leader of the free world zelf. De 79-jarige Tony Fauci lijkt veel lol te hebben in zijn optredens, tikkeltje ondeugend.

De show moet wel spannend zijn, anders kijkt er natuurlijk geen hond. Daarom spreekt Dr. Fauci de leader of the free world tegen wanneer die hevig ontspoort. En de scriptschrijvers zorgen ervoor dat dat regelmatig gebeurt. Ook gooien ze er voor de leader of the free world totaal ridicule teksten in zoals: ‘I just heard, I am number one on Facebook. Did you know that? I don’t know what that means, but it is nice to know that I am number one’. Onbetaalbaar was de aflevering waarin een journalist de mening van de leader of the free world vroeg over de kennelijk toegenomen gevallen van ‘domestic violence’. De leader of the free world dacht echter te horen dat er sprake was van toegenomen Mexican violence, een Freudiaanse vergissing. En gisteren nog betoogde de leader of the free world dat als hij niet tot president was gekozen de wereld waarschijnlijk niet meer had bestaan omdat er dan een alles vernietigende oorlog met Noord Korea zou zijn uitgebroken. God heeft de wereld misschien geschapen, maar de leader of the free world heeft de wereld (vooralsnog) behoed voor de ondergang.

Wanneer Dr. Fauci onjuistheden van de leader of the free world corrigeert, lijkt hij op een hofnar, de enige die zich kan permitteren de koning tegen te spreken. Als puntje bij paaltje komt, moet hij natuurlijk ook door het stof en moet hij de almacht en de alwetendheid van de vorst expliciet erkennen. Maar hij doet dat op een manier die je het gevoel geeft dat hij het helemaal niet meent en dat het hem allemaal niets kan schelen, precies zoals een hofnar betaamt. Alleen ontgaat die subtiliteit de leader of the free world altijd volledig die eerder content lijkt met zoveel gepaste nederigheid.

Ik ben wel wat bezorgd dat mijn vrouw kennelijk valt voor zo’n anti-held als Dr. Fauci, maar het zal wel nooit wat worden tussen die twee.

Ikzelf ben compleet gevallen voor Dr. Birx, een dokter, diplomaat en vroegere kolonel in het Amerikaanse leger. Ze is deskundig, elegant en vrouwelijk. Vooral haar militaire verleden intrigeert mij.

In een van de eerste afleveringen van deze soap voorspelde Deborah Birx dat het dodental als gevolg van het coronavirus in de VS kon oplopen tot 200.000, zelfs als de respons van regering en volk min of meer perfect zou zijn. Nu vlakt de curve in de VS echter af en lijkt die schatting te hoog. Dat is een perfecte wending in het verhaal want de leader of the free world kan dit succes claimen als resultaat van zijn leiderschap. En dat zorgt in het hele land, of tenminste grote delen, voor een feel-good factor, iets waar iedereen naar snakt onder dit soort omstandigheden.

Alle figuranten die ten tonele worden gevoerd in deze serie spreken voortdurend uit hoe geweldig het leiderschap van de leader of the free world is en wanneer er over de richtlijnen zoals social distancing wordt gesproken, worden die altijd ‘the president’s guidelines’ genoemd. Alles natuurlijk om de feel-good factor te versterken en zo de aandelenmarkt te ondersteunen. Bij kritische vragen van de journalisten etaleert de leader of the free world zijn kracht en macht door ze stevig, onbeschaamd en soms onbeschoft uit te kafferen.

Nogal wat kijkers zijn benieuwd welke zijden sjaal Dr. Birx die aflevering weer zal dragen, maar mij interesseert dat minder. Haar interviewtechniek vind ik interessanter. Ik heb in mijn leven veel discussies gevoerd en ben ook regelmatig geïnterviewd. Mijn zwakste punt is dat ik op elke vraag een direct antwoord probeer te geven. Dat is niet altijd handig.

Dr. Birx pakt het slimmer aan. Ze begint elk antwoord met het woord ‘So’ en dan een tamelijk lange versie van dat woord, meer van ‘So-o-o-‘. Het is een woord zonder betekenis, maar meer mensen bedienen zich van deze techniek, is me opgevallen. Dr. Birx gebruikt het woord om tijd te winnen. Het antwoord is dan formeel begonnen, je kunt moeilijk een stilte laten vallen, maar het geeft haar tijd om na te denken. Vaak zal ze denken, ‘wat een stomme vraag’. Maar ja, dat krijg je als je journalisten, die wellicht een achtergrond hebben in politicologie of een andere sociale wetenschap (no offence), vragen over de coronacrisis laat stellen aan exacte wetenschappers. Meestal begint Dr. Birx als ze klaar is met haar ‘So’ iets te vertellen wat hooguit zijdelings met de gestelde vraag te maken heeft en steevast eindigt ze haar antwoorden met de oproep aan alle kijkers om thuis te blijven, veelvuldig handen te wassen en afstand te houden. Ik ervaar dat laatste als een poging van Dr. Birx om hard to get te spelen, een houding die mijn hunkering naar haar alleen maar vuriger maakt.

Als de persconferentie is afgelopen, kijken mijn vrouw en ik elkaar aan. In haar ogen zie ik haar verliefdheid op Dr. Fauci terwijl ik mijn liefde voor Dr. Birx probeer te verbergen. ‘Het was weer leuk’, zeggen we tegen elkaar. We wachten even of een nieuwe aflevering automatisch opstart zoals we van Netflix gewend zijn. Maar als dat niet zo is, realiseren we ons dat wat we net aanschouwd hebben ‘echt’ is. In opperste verbazing en met een gevoel van zorg gaan we dan maar naar bed.

Deze column is geïnspireerd door de column van Robert Armstrong in de Financial Times van 18 april, ‘Dr Fauci, the master of anti-style style’. De persconferenties van president Trump zijn dagelijks te volgen via YouTube en andere kanalen. Ik raad ze aan.