Er gaat niets boven Groningen, maar als ik Groninger was…

Ik word soms moedeloos van wat ik zie gebeuren in de Corona crisis. Je zou denken dat het mensen dichter bij elkaar moet brengen, maar het tegengestelde lijkt te gebeuren. Zij het dat Groningen een welkome uitzondering vormt.

Neem nou de onenigheid binnen de EU. Natuurlijk was het verwerpelijk opportunisme van sommige landen om te proberen eurobonds in te voeren terwijl ze wisten dat de regeringen van Duitsland, Nederland en een paar andere landen daar mordicus op tegen zijn. Maar even triest was het hooghartige en van elke empathie gespeende optreden van onze minister Hoekstra die een aantal zwaar door Covid-19 getroffen landen op hun tekortkomingen wat betreft de openbare financiën wees, min of meer op het hoogtepunt van hun pandemische crisis.

En wat te denken van de leader of the free world die al helemaal in campaign mode is? De  WHO moet het ontgelden en de Amerikaanse bijdrage aan die organisatie wordt stop gezet. Zonder bewijs te overleggen beweert de Amerikaanse president verder dat het Coronavirus uit een laboratorium in Wuhan afkomstig is en hij zinspeelt erop van China schadevergoeding te zullen eisen. Hij zoekt de confrontatie met China ook weer op handelsgebied. De Chinezen laten dat alles niet over hun kant gaan en slaan terug met hun eigen verwijten. De Economist en de Financial Times berichten dit weekend uitgebreid over de oplopende spanning tussen beide grootmachten.

Bij de leader of the free world zijn het niet alleen de Chinezen of de WHO die het moeten ontgelden. Elke kritische vraag van journalisten bij zijn persconferenties beantwoordt hij met vijandigheid en verwijten.

Of wat te denken van de gewapende en gewelddadige protesten in Amerikaanse steden tegen de lockdowns? Dan laat ik de discussies in veel landen nog maar buiten beschouwing of de inperkingen van het openbare leven en de gevolgen voor de economie (en daarmee het leven van talloze mensen) eigenlijk wel gerechtvaardigd zijn gegeven de aard, omvang en gezondheidsconsequenties van de pandemie.

Er is maar een volk dat een ongekende solidariteit toont: de Groningers. En dat is niet voor het eerst.

Vanaf de vroege jaren zestig heeft de rest van Nederland het Groningse gas geroofd. Daar kreeg Groningen weinig of niets voor terug. Een heel snelle trein naar Amsterdam of Den Haag, of een bestemming naar keuze waarin Groningers altijd gratis eerste klas zouden mogen reizen, was een mooie geste geweest, maar dat kon er niet vanaf. De Groningers legden zich erbij neer.

Toen de aardbevingen de Groningse huizen op hun grondvesten deed schudden, werd er vanuit Den Haag heel wat beloofd, maar schandalig weinig geleverd. Nu hoorden we de Groningers wel in soms emotionele verslagen in nieuwsbulletins en actualiteitenprogramma’s op televisie, maar uiteindelijk lieten ze zich met een kluitje in het riet sturen.

Als ik Groninger was geweest, had ik al jaren geleden een hek om de provincie gezet, de republiek Klein Noorwegen uitgeroepen, koningin Maxima tot president gekozen en als die niet zou willen dan Arjen Robben of Klaas Knot. Ik zou de gasopbrengsten in een ‘provincial wealth fund’ storten en alle Groningers zouden vervolgens desgewenst kunnen rentenieren.

De Groningers, zij deden niets van dit alles. Ze bleken om onduidelijke redenen volstrekt solidair met de rest van Nederland.

En dan komt de Corona crisis. De provincie heeft zeer weinig gevallen van besmetting. Onvoldoende reden, dunkt me, om de economie op slot te doen. En toch doen ze keurig mee aan de lockdown. De Groningse ziekenhuizen nemen zelfs patiënten uit de rest van het land op. Geen onvertogen woord van de Groningers.

De solidariteit van de Groningers is ongekend en bewonderenswaardig, al denk ik in navolging van Louis van Gaal ook wel eens: zijn zij nou zo dom of is de rest van Nederland zo slim (maar dan eigenlijk doortrapt)?